Şizofreni Rahatsızlığı Olan Bir Bayanın Kendisine Sorulan Sorulara Verdiği 15 Ürkütücü Karşılık

Sesler başımın en derinlerin geliyor, güya birebir bedende yaşayan farklı beşerler gibiler. Kendi bedenimi, beynimin içinde yaşayan birileri ile paylaşıyor üzereyim. Aklıma bir şey geldiğinde onlar çabucak yorum yapıyorlar. Ama, konuk olduklarını bildiklerinden bu yorumları kibarlıkla ve sessizce yapıyorlar.

Benimle birlikte yaşayan 3 kişi var. Bunlar “Boşluk” “Küçük” ve “Şeytan”. Boşluk ve Küçük, iki bayan ve yalnızca seslerini duyabiliyorum, onları göremiyorum. Şeytanı ise görebiliyorum, birebir vakitte sesi de var.

Benimle en çok uğraşan Şeytan. Birçok vakit onu görmezden geliyorum, lakin o anlarda çığlıklar atmaya başlıyor, kendini fark ettirmeye çalışıyor. Ancak onu yalnızca ben duyabiliyorum. Yalnız kaldığımda onların varlığını kabul ediyorum ve onlarla sohbet ediyorum. Lakin insanların içindeyken onları görmezden geliyorum.

Onlarla birinci tanışmam 2 yaşımdayken oldu. Annemle yaşadığım vakitlerde eski konutumuzda, farklı sesler duyduğumu hatırlıyorum. Küçük’ün sesi küçük bir kız sesiydi, Boşluk ise biraz daha büyük bir genç kız sesiydi. 

Bir de Şeytan’ı hatırlıyorum. Karanlık ve büyük bir imgesi vardı.

Bunu ben de sık sık düşünüyorum aslında. Onları kaybedersem şayet sanırım özlerim, Şeytan’ı bile. Zira küçük yaşlardan beri onlar daima benimleydi. Pek çok şey paylaştım onlarla. 

Bir sabah uyandığımda burnumu ve kulaklarımı kaybetmiş üzere hissederim, benden bir parçayı alıp götürmüşler üzere olur.

Bu ortada Şeytan benden nefret ediyor, tek söylediği bu.

Şeytan, cehennemde ölmemi istiyor.

Küçük, mor ve pembe bir midilli ile kendisine ilişkin bir vücut istiyor. Böylelikle Eros yüzerken, ona nefesini daha uzun tutması gerektiğini söylemek zorunda kalmayacağını söylüyor.

Boşluk ise havalı bir otomobil, bir milyon dolar para ve kendisine ilişkin bir vücut istiyor. Böylelikle bir daha kimseyle konuşmak zorunda kalmayacakmış.

Şeytan bana kendimi öldürmemi söyleyip duruyor. Öteki ikisi de bir şeyler söylüyor lakin elbette dediklerini yapıp yapmamak bana kalmış. Bu hususta özgür irademle seçim yapabiliyorum.

Fotoğraf konusundaki yeteneğimin de kendim üzere umutsuz olay olduğunu söylüyor. Fakat bence sorun yok, katiyetle ona benziyor.

Küçük epey üzgün, zira ben büyüyorum, o ise hiç büyümüyor. Benimle birlikte büyümeyi meczuplar üzere istiyor fakat büyüyemeyeceğini de çok âlâ biliyor. Evvelden en düzgün arkadaşımdı o benim ve onu hala çok önemsiyorum. Benim küçük kız kardeşim üzere.

Şeytan, benimle birlikte doğduğunu söylüyor. Ne derece umutsuz bir ömür geçireceğimden emin olmak için yanıma gelmiş. Kendimi öldürene kadar da yanımdan ayrılmayacağını söylüyor, ki kendimi öldürmem üzere bir şey asla olmayacak.

Yüzmeyi çok severim. Ve yüzdüğüm vakitlerde da Şeytan beni kıyıda bekliyor. Bu sayede ondan biraz da olsa uzaklaşabiliyor, suyun altına dalıyorum rahatlamak için. 

Bir ‘deli’ ile konuşuyorsan hiçbir soru garip değildir aslında…

Küçük, gerçek ve halüsinasyon ortasındaki farkı anlamayacak kadar saf ve küçük. Boşluk ise gerçek olmadığının farkında.

Şeytan ise gerçek olduğunu, uydurma olmadığını ve benim kabusum olduğunu bağırıp duruyor.

Küçük seks yapmamdan hoşlanmıyor. Saklanıyor ve ağlamaya başlıyor ancak biliyor ki bu benim büyüme sürecimde yaşanması gereken doğal bir şey ve vakitle da kabul ediyor bunu. 

Boşluk’un pek de umurunda değil, umursamıyor açıkçası.

Şeytan ise durmadan bağırıyor ve işlediğim bu günahtan dolayı cehenneme gideceğimi söylüyor. 

Ben ise hepsini duymazdan ve görmezden gelip, erkek arkadaşıma odaklanıyorum. Zira o özel anlar, bana ve erkek arkadaşıma ilişkin. Onlara değil.

Şeytan herkesin ondan nefret ettiğini biliyor, maksadı da bizlerde nefret hissini yaratmak esasen. 

Sıkıntıya gelirsek şayet, aslında tekraren denedim bunu lakin mümkün olmadı. Hatta elime geçen tek şey onun bana daha fazla bağırması ve daha güçlü hissetmesi oldu. Onunla tek başıma uğraş edebileceğimi düşünmüyorum. Aslında onun söylediklerini umursamamayı öğrendiğimden beri, varlığı çok da sorun olmuyor benim için.

Benim dışımda kimsenin hayali arkadaşları olmadığını öğrendiğimde fark ettim hastalığımı. O periyotta anaokuluna gidiyordum. Herkes benden kaçıyordu, tıpkı masaya oturmuyorlardı. Hiç arkadaşım yoktu diyebilirim. Şeytan bu durumdan mutluydu, güzeline gidiyordu yalnızlığım. 

Ortaokula geçtiğimde ise okula gitmedim, eğitimimi konutumda aldım. Daha sonrasında hastalığı ve benim üzere beşerler hakkında araştırma yaptım. Daha sonrasında terapi görmeye başladım ama bir yardımı olduğunu söyleyemem. Giderek daha da yalnızlaştım, depresif bir ruh haline büründüm. 

Şu an ise beni anlayan bir erkek arkadaşım var ve hayat onunla çok daha hoş bir hal aldı.

Aslına bakarsanız Şeytan, ben de dahil, herkese bağırıyor. Küçük ve Boşluk ise bazen kendi ortalarında da konuşuyor.