Araf Müddeti faziletleri nelerdir? Araf Müddeti Arapça okunuşu ve Türkçe meali

Araf Müddeti, Mekke periyodunda gönderilen ve toplamda 206 ayet-i kerimeden oluşmaktadır. 163-170 ayetleri ortası Medine’de indirildiği rivayet edilmektedir. Araf Müddeti, gönderilen 39. Mühlet olsa da Kuran-ı Kerim’deki sıralaması 7’dir. Mühlet, kendisinden evvel yer alan Enam Mühletinin devamı niteliğindedir. İmam asıllarını bahis edinerek Allah’a şirk koşmanın ve inanmamanın yanlışlığından bahsetmektedir. Hz. Musa’nın mucizelerinden ve bu mucizelere karşın inanmayan müşrikleri mevzu almaktadır. Kuran-ı Kerim her mühlet ve ayetinde Allah’ın varlığı-birliğini anlattığı üzere merhameti ve rahmetinden de bahsetmektedir.  Araf Müddeti faziletleri nelerdir

ARAF MÜDDETİ FAZİLETLERİ NELERDİR?

Kuranı Kerim’in her mühleti farklı bir mevzuya açıklık getirerek insanlara yol göstermektedir. Araf Müddeti, Allah’a iman etmenin hassasiyetlerini anlatırken şirkin ve inanamayan müşriklerin büyük bir yanlışın içinde olduğunu aktarır. Araf Mühleti faziletleri: Araf Müddeti faziletleri nelerdir

– Akşamnamazından sonra okumanın ilmi arttırdığı rivayet edilmektedir.

– Araf Mühleti çok fazla okuyan kişinin işleri rast masraf ve kasvetten kurtulur.

– Dünya hayatında keyifli olurken ahiret hayatını da kurtarmış olur.

– Vesvese ve evhamdan kurtulur.

Araf Müddeti faziletleri nelerdir

ARAF MÜDDETİ ARAPÇA OKUNUŞU

1.Elif, lâm, mîm, sâd
2.Kitâbun unzile ileyke fe lâ yekun fî sadrike haracun minhu li tunzire bihî ve zikrâ lil mu’minîn(mu’minîne).
3.Ittebiû mâ unzile ileykum min rabbikum ve lâ tettebiû min dûnihî evliyâe, kalîlen mâ tezekkerûn(tezekkerûne).
4.Ve kem min karyetin ehleknâhâ fe câehâ be’sunâ beyâten mesken hum kâilûn(kâilûne).
5.Fe mâ kâne da’vâhum iz câehum be’sunâ illâ en kâlû innâ kunnâ zâlimîn(zâlimîne).
6.Fe le nes’elennellezîne ursile ileyhim ve le nes’elennel murselîn(murselîne).
7.Fe le nekussanne aleyhim bi ilmin ve mâ kunnâ gâibîn(gâibîne).
8.Vel veznu yevme izinil hakk(hakku), fe men sekulet mevâzînuhu fe ulâike humul muflihûn(muflihûne).
9.Ve men haffet mevâzînuhu fe ulâikellezîne hasirû enfusehum bimâ kânû bi âyâtinâ yazlimûn(yazlimûne).
10.Ve lekad mekkennâkum fîl gerisi ve cealnâ lekum fîhâ maâyiş (maâyişe), kalîlen mâ teşkurûn(teşkurûne).
11.Ve lekad halaknâkum summe savvernâkum summe kulnâ lil melâiketiscudû li âdeme fe secedû illâ iblîs(iblîse), lem yekun mines sâcidîn(sâcidîne).
12.Kâle mâ meneake ellâ tescude iz emertuke, kâle ene hayrun minhu, halaktenî min nârin ve halaktehu min tîn(tînin).
13.Kâle fehbit minhâ fe mâ yekûnu leke en tetekebbere fîhâ fahruc inneke mines sâgirîn(sâgirîne).
14.Kâle enzırnî ilâ yevmi yub’asûn(yub’asûne).
15.Kâle inneke minel munzarîn(munzarîne).
16.Kâle fe bimâ agveytenî le ak’udenne lehum sırâtekel mustekîm(mustekîme).
17.Summe le âtiyennehum min beyni eydîhim ve min halfihim ve an eymânihim ve an şemâilihim, ve lâ tecidu ekserehum şâkirîn(şâkirîne).
18.Kâlehruc minhâ mez’ûmen medhûrâ(medhûren), le men tebiake minhum le emleenne cehenneme minkum ecmaîn(ecmaîne).
19.Ve yâ âdemuskun ente ve zevcukel cennete fe kulâ min haysu şi’tumâ ve lâ takrabâ hâzihiş şecerete fe tekûnâ minez zâlimîn(zâlimîne).
20.Fe vesvese lehumuş şeytânu li yubdiye lehumâ mâ vuriye anhumâ min sev’âtihimâ ve kâle mâ nehâkumâ rabbukumâ an hâzihiş şecereti illâ en tekûnâ melekeyni mesken tekûnâ minel hâlidîn(hâlidîne).
21.Ve kâsemehumâ innî lekumâ le minen nâsıhîn(nâsıhîne).
22.Fe dellâhumâ bi gurûr(gurûrin), fe lemmâ zâkâş şecerete bedet lehumâ sev’âtuhumâ ve tafikâ yahsıfâni aleyhimâ min varakıl cenneh(cenneti), ve nâdâhumâ rabbuhumâ e lem enhekumâ an tilkumeş şecereti ve ekul lekumâ inneş şeytâne lekumâ aduvvun mubîn(mubînun).
23.Kâlâ rabbenâ zalemnâ enfusenâ ve in lem tagfirlenâ ve terhamnâ le nekûnenne minel hâsirîn(hâsirîne).
24.Kâlehbitû ba’dukum li ba’dın aduvv(aduvvun), ve lekum fîl’ardı mustekarrun ve metâun ilâ hîn(hînin).
25.Kâle fîhâ tahyevne ve fîhâ temûtûne ve minhâ tuhracûn(tuhracûne).
26.Yâ benî âdeme kad enzelnâ aleykum libâsen yuvârî sev’âtikum ve rîşâ(rîşâen) ve libâsut takvâ zâlike hayr(hayrun), zâlike min âyâtillâhi leallehum yezzekkerûn(yezzekkerûne).
27.Yâ benî âdeme lâ yeftinennekumuş şeytânu kemâ ahrace ebeveykum minel cenneti yenziu anhumâ libâsehumâ li yuriyehumâ sev’âtihimâ innehu yerâkum huve ve kabîluhu min haysu lâ terevnehum innâ cealnâş şeyâtîne evliyâe lillezîne lâ yu’minûn(yu’minûne).
28.Ve izâ faalû fâhişeten kâlû vecednâ aleyhâ âbâenâ vallâhu emerenâ bihâ, kul innallâhe lâ ye’muru bil fahşâi, e tekûlûne alâllâhi mâ lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
29.Kul emere rabbî bil kıst(kısti) ve ekîmû vucûhekum inde kulli mescidin ved’ûhu muhlisîne lehud dîn(dîne), kemâ bedeekum teûdûn(teûdûne).
30.Ferîkan hadâ ve ferîkan hakka aleyhimud dalâletu, innehumuttehazûş şeyâtîne evliyâe min dûnillâhi ve yahsebûne ennehum muhtedûn(muhtedûne).
31.Yâ benî âdeme huzû zînetekum inde kulli mescidin ve kulû veşrebû ve lâ tusrifû, innehu lâ yuhıbbul musrifîn(musrifîne).
32.Kul men harrame zînetallâhilletî ahrace li ibâdihî vet tayyibâti miner rızk(rızkı), kul hiye lillezîne âmenû fîl hayâtid dunyâ hâlisaten yevmel kıyâmeh(kıyâmeti), kezâlike nufassılul âyâti li kavmin ya’lemûn(ya’lemûne).
33.Kul innemâ harrame rabbiyel fevâhişe mâ zahere minhâ ve mâ batane vel isme vel bagye bi gayril hakkı ve en tuşrikû billâhi mâ lem yunezzil bihî sultânen ve en tekûlû alâllâhi mâ lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
34.Ve li kulli ummetin ecel(ecelun), fe izâ câe eceluhum lâ yeste’hırûne sâaten ve lâ yestakdimûn(yestakdimûne).
35.Yâ benî âdeme immâ ye’tiyennekum rusulun minkum yekussûne aleykum âyâtî fe menittekâ ve asleha fe lâ havfun aleyhim ve lâ hum yahzenûn(yahzenûne).
36.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ vestekberû anhâ ulâike ashabun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
37.Fe men azlemu mimmenifterâ alâllâhi keziben mesken kezzebe bi âyâtihi, ulâike yenâluhum nasîbuhum minel kitâb(kitâbi), hattâ izâ câethum rusulunâ yeteveffevnehum kâlû eyne mâ kuntum ted’ûne min dûnillâh(dûnillâhi) kâlû dallû annâ ve şehidû alâ enfusihim ennehum kânû kâfirîn(kâfirîne).
38.Kâledhulû fî umemin kad halet min kablikum minel cinni vel insi fîn nâr(nâri), kullemâ dehalet ummetun leanet uhtehâ, hattâ izâddârakû fîhâ cemîân kâlet uhrâhum li ûlâhum rabbenâ hâulâi edallûnâ fe âtihim azâben di’fen minen nâr(nâri) kâle li kullin di’fun ve lâkin lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
39.Ve kâlet ûlâhum li uhrâhum fe mâ kâne lekum aleynâ min fadlin fe zûkûl azâbe bimâ kuntum teksibûn(teksibûne).
40.İnnellezîne kezzebû bi âyâtinâ vestekberû anhâ lâ tufettehu lehum ebvâbus semâi ve lâ yedhulûnel cennete hattâ yelicel cemelu fî semmil hiyât(hiyâti) ve kezâlike neczîl mucrimîn(mucrimîne).
41.Lehum min cehenneme mihâdun ve min fevkıhim gavaş(gavaşın) ve kezâlike neczîz zâlimîn(zâlimîne).
42.Vellezîne âmenû ve amilûs sâlihâti lâ nukellifu nefsen illâ vus’ahâ ulâike ashâbul cenneh(cenneti), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
43.Ve neza’nâ mâ fî sudûrihim min gıllin, tecrî min tahtihimul enhâr(enhâru), ve kâlûl hamdu lillâhillezî hedânâ li hâzâ ve mâ kunnâ li nehtediye lev lâ en hedânallâh(hedânallâhu), lekad câet rusulu rabbinâ bil hakk(hakkı), ve nûdû en tilkumul cennetu ûristumûhâ bimâ kuntum ta’melûn(ta’melûne).
44.Ve nâdâ ashâbul cenneti ashâben nâri en kad vecednâ mâ vâadenâ rabbunâ hakkâ(hakkan) fe hel vecedtum mâ vaade rabbukum hakkâ(hakkan) kâlû neam, fe ezzene muezzinun beynehum en lâ’netullâhi alâz zâlimîn(zâlimîne).
45.Ellezîne yasuddûne an sebîlillâhi ve yebgûnehâ ivecâ(ivecen) ve hum bil âhirati kâfirûn(kâfirûne).
46.Ve beynehumâ hicâb(hicâbun) ve alâl a’râfi ricâlun ya’rifûne kullen bi sîmâhum ve nâdev ashâbel cenneti en selâmun aleykum lem yedhulûhâ ve hum yatmeûn(yatmeûne).
47.Ve izâ surifet ebsâruhum tilkâe ashâbin nâri kâlû rabbenâ lâ tec’alnâ meal kavmiz zâlimîn(zâlimîne).
48.Ve nâdâ ashâbul a’râfi ricâlen ya’rifunehum bi sîmâhum kâlû mâ agnâ ankum cem’ukum ve mâ kuntum testekbirûn(testekbirûne).
49.E hâulâillezîne aksemtum lâ yenâluhumullâhu bi rahmeh(rahmetin) udhulûl cennete lâ havfun aleykum ve lâ entum tahzenûn(tahzenûne).
50.Ve nâdâ ashâbun nâri ashâbel cenneti en efîdû aleynâ minel mâi konut mimmâ razakakumullâh (razakakumullâhu), kâlû innâllâhe harramehumâ alâl kâfirîn(kâfirîne).
51.Ellezînettehazû dînehum lehven ve leiben ve garrathumul hayâtud dunyâ, fel yevme nensâhum kemâ nesû likâe yevmihim hâzâ ve mâ kânû bi âyâtinâ yechadûn(yechadûne).
52.Ve lekad ci’nâhum bi kitâbin fassalnâhu alâ ilmin huden ve rahmeten li kavmin yu’minûn(yu’minûne).
53.Hel yanzurûne illâ te’vîlehu, yevme ye’tî te’vîluhu yekûlullezîne nesûhu min kablu kad câet rusulu rabbinâ bil hakk(hakkı), fe hel lenâ min şufeâe fe yeşfeû lenâ mesken nureddu fe na’mele gayrallezî kunnâ na’mel(na’melu), kad hasirû enfusehum ve dalle anhum mâ kânû yefterûn(yefterûne).
54.İnne rabbekumullâhullezî halakas semâvâti vel arda fî sitteti eyyâmin summestevâ alâl arşı, yugşîl leylen nehâre yatlubuhu hasîsen veş şemse vel kamere ven nucûme musahharâtin bi emrihi, e lâ lehul halku vel emr(emru), tebârakallâhu rabbulâlemîn(âlemîne).
55.Ud’û rabbekum tedarruan ve hufyeh(hufyeten), innehu lâ yuhıbbul mu’tedîn(mu’tedîne).
56.Ve lâ tufsidû fîl arkası ba’de ıslâhıhâ ved’ûhu havfen ve tamaâ(tamaan) inne rahmetallâhi karîbun minel muhsinîn(muhsinîne).
57.Ve huvellezî yursilur riyâha buşran beyne yedey rahmetihi, hattâ izâ ekallet sehâben sikâle suknâhu li beledin meyyitin fe enzelnâ bihil mâe fe ahracnâ bihî min kullis semerât(semerâti), kezâlike nuhricul mevtâ leallekum tezekkerûn(tezekkerûne).
58.Vel beledut tayyibu yahrucu nebâtuhu bi müsaadesi rabbihi, vellezî habuse lâ yahrucu illâ nekidâ(nekiden), kezâlike nusarriful âyâti li kavmin yeşkurûn(yeşkurûne).
59.Lekad erselnâ nûhan ilâ kavmihî fe kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum min ilâhin gayruhu,, innî ehâfu aleykum azâbe yevmin azîm(azîmin).
60.Kâlel meleu min kavmihî innâ le nerâke fî dalâlin mubîn(mubînin).
61.Kâle yâ kavmi leyse bî dalâletun ve lâkinnî resûlun min rabbil âlemîn(âlemîne).
62.Ubelligukum risâlâti rabbî ve ensahu lekum ve a’lemu minallâhi mâ lâ ta’lemûn(ta’lemûne).
63.E ve acibtum en câekum zikrun min rabbikum alâ raculin minkum li yunzirekum ve li tettekû ve leallekum turhamûn(turhamûne).
64.Fe kezzebûhu fe enceynâhu vellezîne meahu fil fulki ve agraknâllezîne kezzebû bi âyâtinâ, innehum kânû kavmen amîn(amîne).
65.Ve ilâ ismin ehâhum hûdâ(hûden), kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum min ilâhin gayruhu, e fe lâ tettekûn(tettekûne).
66.Kâlel meleullezîne keferû min kavmihî innâ le nerâke fî sefâhetin ve innâ le nezunnuke minel kâzibîn(kâzibîne).
67.Kâle yâ kavmi leyse bî sefâhetun ve lâkinnî resûlun min rabbil âlemîn(âlemîne).
68.Ubelligukum risâlâti rabbî ve ene lekum nâsıhun emîn(emînun).
69.E ve acibtum en câekum zikrun min rabbikum alâ raculin minkum li yunzirekum, vezkurû iz cealekum hulefâe min ba’di kavmi nûhın ve zâdekum fil halkı bastaten, fezkurû âlâallâhi leallekum tuflihûn(tuflihûne).
70.Kâlû e ci’tenâ li na’budallâhe vahdehu ve nezere mâ kâne ya’budu âbâunâ, fe’tinâ bi mâ teidunâ in kunte mines sâdıkîn(sâdıkîne).
71.Kâle kad vakaa aleykum min rabbikum ricsun ve gadabun, e tucâdilûnenî fî esmâin semmeytumûhâ entum ve âbâukum, mâ nezzelallâhu bihâ min sultânin, fentezırû innî meakum minel muntezırîn(muntezırîne).
72.Fe enceynâhu vellezîne meahu bi rahmetin minnâ ve kata’nâ dâbirallezîne kezzebû bi âyâtinâ ve mâ kânû mu’minîn(mu’minîne).
73.Ve ilâ semûde ehâhum sâlihan kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum min ilâhin gayruhu, kad câetkum beyyinetun min rabbikum hâzihî nâkatullâhi lekum âyeten fe zerûha te’kul fî ardıllâhi ve lâ temessûhâ bi sûin fe ye’huzekum azâbun elîm(elîmun).
74.Vezkurû iz cealekum hulefâe min ba’di ismin ve bevveekum fîl gerisi tettehızûne min suhûlihâ kusûren ve tenhitûnel cibâle buyûten fezkurû âlâallâhi ve lâ ta’sev fîl arkası mufsidîn(mufsidîne).
75.Kâlel meleullezînestekberû min kavmihî lillezînestud’ıfû li men âmene minhum e ta’lemûne enne sâlihan murselun min rabbihi, kâlû innâ bimâ ursile bihî mu’minûn(mu’minûne).
76.Kâlellezînestekberû innâ billezî âmentum bihî kâfirûn(kâfirûne).
77.Fe akarûn nâkate ve atev an buyruğu rabbihim ve kâlû yâ sâlihu’tinâ bimâ teidunâ in kunte minel murselîn(murselîne).
78.Fe ehazethumur recfetu fe asbahû fî dârihim câsimîn(câsimîne).
79.Fe tevellâ anhum ve kâle yâ kavmi lekad eblagtukum risâlete rabbî ve nesahtu lekum ve lâkin lâ tuhıbbûnen nâsıhîn(nâsıhîne).
80.Ve lûtan iz kâle li kavmihî e te’tûnel fâhışete mâ sebekakum bihâ min ehadin minel âlemîn(âlemîne).
81.İnnekum le te’tûner ricâle şehveten min dûnin nisâi, bel entum kavmun musrifûn(musrifûne).
82.Ve mâ kâne cevâbe kavmihî illâ en kâlû ahricûhum min karyetikum, innehum unâsun yetetahherûn(yetetahherûne).
83.Fe enceynâhu ve ehlehû illâmreetehu kânet minel gâbirîn(gâbirîne).
84.Ve emtarnâ aleyhim matarâ, fenzur keyfe kâne âkıbetul mucrimîn(mucrimîne).
85.Ve ilâ medyene ehâhum şuaybâ kâle yâ kavmi’budûllâhe mâ lekum min ilâhin gayruhu kad câetkum beyyinetun min rabbikum fe evfûl keyle vel mîzâne ve lâ tebhasûn nâse eşyâehum ve lâ tufsidû fîl gerisi ba’de ıslahıhâ zâlikum hayrun lekum in kuntum mu’minîn(mu’minîne).
86.Ve lâ tak’udû bikulli sırâtın tû’ıdûne ve tasuddûne an sebîlillâhi men âmene bihî ve tebgûnehâ ivecen vezkurû iz kuntum kalîlen fe kesserekum vanzurû keyfe kâne âkıbetul mufsidîn(mufsidîne).
87.Ve in kâne tâifetun minkum âmenû billezî ursiltu bihî ve tâifetun lem yu’minû fasbirû hattâ yahkumallâhu beynenâ, ve huve hayrul hâkimîn(hâkimîne).
88.Kâlel meleullezînestekberû min kavmihî le nuhricenneke yâ şuaybu vellezîne âmenû meake min karyetinâ konut le teûdunne fî milletinâ, kâle e ve lev kunnâ kârihîn(kârihîne).
89.Kadiftereynâ alâllâhi keziben in udnâ fî milletikum ba’de iz necceynâllâhu minhâ, ve mâ yekûnu lenâ en neûde fîhâ illâ en yeşâallahu rabbunâ, vesia rabbunâ kulle şey’in ilmen, alâllâhi tevekkelnâ, rabbenâftah beynenâ ve beyne kavminâ bil hakkı ve ente hayrul fâtihîn(fâtihîne).
90.Ve kâlel meleullezîne keferû min kavmihî le initteba’tum şuayben innekum izen le hâsirûn(hâsirûne).
91.Fe ehazethumur recfetu fe asbehû fî dârihim câsimîn(câsimîne).
92.Ellezîne kezzebû şuayben ke en lem yagnev fîhâ, ellezîne kezzebû şuayben kânû humul hâsirîn(hâsirîne).
93.Fe tevellâ anhum ve kâle yâ kavmi lekad eblagtukum risâlâti rabbî ve nesahtu lekum, fe keyfe âsâ alâ kavmin kâfirîn(kâfirîne).
94.Ve mâ erselnâ fî karyetin min nebiyyin illâ ehaznâ ehlehâ bil be’sâi ved darrâi leallehum yaddarraûn(yaddarraûne).
95.Summe beddelnâ mekânes seyyietil hasenete hattâ afev ve kâlû kad messe âbâenâd darrâu ves serrâu fe ehaznâhum bagteten ve hum lâ yeş’urûn(yeş’urûne).
96.Ve lev enne ehlel kurâ âmenû vettekav le fetahnâ aleyhim berekâtin mines semâi vel gerisi ve lâkin kezzebû fe ehaznâhum bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).
97.E fe emine ehlul kurâ en ye’tiyehum be’sunâ beyâten ve hum nâimûn(nâimûne).
98.E ve emine ehlul kurâ en ye’tiyehum be’sunâ duhan ve hum yel’abûn (yel’abûne).
99.E fe eminû mekrallâhi, fe lâ ye’menu mekrallâhi illâl kavmul hâsirûn(hâsirûne).
100.E ve lem yehdi lillezîne yerisûnel arda min ba’di ehlihâ en lev neşâu esabnâhum bi zunûbihim, ve natbeu alâ kulûbihim fe hum lâ yesme’ûn(yesme’ûne).
101.Tilkel kurâ nakussu aleyke min enbâihâ ve lekad câethum rusuluhum bil beyyinâti fe mâ kânû li yu’minû bi mâ kezzebû min kablu, kezâlike yatbaullâhu alâ kulûbil kâfirîn (kâfirîne).
102.Ve mâ vecednâ li ekserihim min ahdin, ve in vecednâ ekserehum le fâsikîn(fâsikîne).
103.Summe beasnâ min ba’dihim mûsâ bi âyâtinâ ilâ fir’avne ve melâihi fe zalemû bihâ, fanzur keyfe kâne âkıbetul mufsidîn(mufsidîne).
104.Ve kâle mûsâ yâ fir’avnu innî resûlun min rabbil âlemîn(âlemîne).
105.Hakîkun alâ en lâ ekûle alâllâhi illâl hakk(hakka), kad ci’tukum bi beyyinetin min rabbikum fe ersil maiye benî isrâîl(isrâîle).
106.Kâle in kunte ci’te bi âyetin fe’ti bihâ in kunte mines sâdikîn(sâdikîne).
107.Fe elkâ asâhu fe izâ hiye su’bânun mubîn(mubînun).
108.Ve neze’a yedehu fe izâ hiye beydâu lin nâzırîn(nâzırîne).
109.Kâlel meleu min kavmi fir’avne inne hâzâ le sâhırun alîm(alîmun).
110.Yurîdu en yuhricekum min ardıkum, fe mâzâ te’murûn(te’murûne).
111.Kâlû ercih ve ehâhu ve ersil fîl medâini hâşirîn(hâşirîne).
112.Ye’tûke bi kulli sâhırin alîm(alîmin).
113.Ve câes seharatu fir’avne kâlû inne lenâ le ecren in kunnâ nahnul gâlibîn(gâlibîne).
114.Kâle ne’am ve innekum le minel mukarrebîn(mukarrebîne).
115.Kâlû yâ mûsâ immâ en tulkiye ve immâ en nekûne nahnul mulkîn(mulkîne).
116.Kâle elkû fe lemmâ elkav seharû a’yunen nâsi vesterhebûhum ve câû bi sihrin azîm(azîmin).
117.Ve evhaynâ ilâ mûsâ en elkı asâke, fe izâ hiye telkafu mâ ye’fikûn(ye’fikûne).
118.Fe vakaal hakku ve batale mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
119.Fe gulibû hunâlike venkalebû sâgırîn(sâgırîne).
120.Ve ulkıyes seharatu sâcidîn(sâcidîne).
121.Kâlû âmennâ bi rabbil âlemîn(âlemîne).
122.Rabbi mûsâ ve hârûn(hârûne).
123.Kâle fir’avnu âmentum bihî kable en âzene lekum, inne hâzâ le mekrun mekertumûhu fîl medîneti li tuhricû minhâ ehlehâ, fe sevfe ta’lemûn(ta’lemûne).
124.Le ukattıanne eydiyekum ve erculekum min hilâfin summe le usallibennekum ecmaîn(ecmaîne).
125.Kâlû innâ ilâ rabbinâ munkalibûn(munkalibûne).
126.Ve mâ tenkımu minnâ illâ en âmennâ bi âyâti rabbinâ lemmâ câetnâ, rabbenâ efrıg aleynâ sabran ve teveffenâ muslimîn(muslimîne).
127.Ve kâlel meleu min kavmi fir’avne e tezeru mûsâ ve kavmehu li yufsidû fìl gerisi ve yezereke ve âliheteke, kâle se nukattilu ebnâehum ve nestahyî nisâehum ve innâ fevkahum kâhirûn(kâhirûne).
128.Kâle mûsâ li kavmihisteînû billâhi vasbirû, innel arda lillâhi yûrisuhâ men yeşâu min ibâdihî, vel âkıbetu lil muttekîn(muttekîne).
129.Kâlû ûzînâ min kabli en te’tiyenâ ve min ba’di mâ ci’tenâ, kâle asâ rabbukum en yuhlike aduvvekum ve yestahlifekum fîl arkası fe yanzure keyfe ta’melûn(ta’melûne).
130.Ve lekad ehaznâ âle fir’avne bis sinîne ve naksın mines semerâti leallehum yezzekkerûn(yezzekkerûne).
131.Fe izâ câethumul hasenetu kâlû lenâ hâzihî, ve in tusibhum seyyietun yettayyerû bi mûsâ ve men meahu, e lâ innemâ tâiruhum indallâhi ve lâkinne ekserehum lâ ya’lemûn(ya’lemûne).
132.Ve kâlû mehmâ te’tinâ bihî min âyetin li tesharenâ bihâ fe mâ nahnu leke bi mu’minîn(mu’minîne).
133.Fe erselnâ aleyhimut tûfâne vel cerâde vel kummele ved dafâdia ved deme âyâtin mufassalâtin festekberû ve kânû kavmen mucrimîn(mucrimîne).
134.Ve lemmâ vakaa aleyhimur riczu kâlû yâ mûsed’u lenâ rabbeke bi mâ ahide indeke, le in keşefte annâr ricze le nu’minenne leke ve le nursilenne meake benî isrâîl(isrâîle).
135.Fe lemmâ keşefnâ anhumur ricze ilâ ecelin hum bâligûhu izâ hum yenkusûn(yenkusûne).
136.Fentekamnâ minhum fe agraknâhum fîl yemmi biennehum kezzebû bi âyâtinâ ve kânû anhâ gâfilîn(gâfilîne).
137.Ve evresnâl kavmellezîne kânû yustad’afûne meşârikal arkası ve megâribehâlletî bâraknâ fîhâ, ve temmet kelimetu rabbikel husnâ alâ benî isrâîle bi mâ saberû, ve demmernâ mâ kâne yasnau fir’avnu ve kavmuhu ve mâ kânû ya’rişûn(ya’rişûne).
138.Ve câveznâ bi benî israîlel bahra fe etev alâ kavmin ya’kufûne alâ asnâmin lehum, kâlû yâ mûsâc’al lenâ ilâhen ke mâ lehum âlihetun, kâle innekum kavmun techelûn(techelûne).
139.İnne hâulâi mutebberun mâ hum fîhi ve bâtılun mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
140.Kâle e gayrallâhi ebgîkum ilâhen ve huve faddalekum alâl âlemîn(âlemîne).
141.Ve iz enceynâkum min âli fir’avne yesûmûnekum sûel azâb(azâbi), yukattilûne ebnâekum ve yestahyûne nisâekum ve fî zâlikum belâun min rabbikum azîm(azîmun).
142.Ve vâadnâ mûsâ selâsîne leyleten ve etmemnâhâ bi aşrin fe temme mîkâtu rabbihî erbaîne leyleh(leyleten), ve kâle mûsâ li ahîhi hârûnahlufnî fî kavmî ve aslıh ve lâ tettebi’ sebîlel mufsidîn(mufsidîne).
143.Ve lemmâ câe mûsâ li mîkâtinâ ve kellemehu rabbuhu kâle rabbi erinî enzur ileyke, kâle len terânî ve lakininzur ilâl cebeli fe inistekarre mekânehu fe sevfe terânî fe lemmâ tecellâ rabbuhu lil cebeli cealehu dekkan ve harra mûsâ saıkan, fe lemmâ efaka kâle subhâneke tubtu ileyke ve ene evvelul mu’minîn (mu’minîne).
144.Kâle yâ mûsâ innîstafeytuke alân nâsi bi risâlâtî ve bi kelâmî fe huz mâ âteytuke ve kun mineş şâkirîn(şâkirîne).
145.Ve ketebnâ lehu fîl elvâhı min kulli şey’in mev’ızaten ve tafsîlen li kulli şey’in fe huzhâ bi kuvvetin ve’mur kavmeke ye’huzû bi ahsenihâ se urîkum dârel fâsikîn(fâsikîne).
146.Se asrifu an âyâtiyellezîne yetekebberûne fîl gerisi bi gayril hakkı ve in yerev kulle âyetin lâ yu’minu bihâ ve in yerev sebîler ruşdi lâ yettehızûhu sebîlen ve in yerev sebilel gayyi yettehızûhu sebîlâ(sebîlen), zâlike bi ennehum kezzebû bi âyâtinâ ve kânû anhâ gâfilîn(gâfilîne).
147.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ ve likâil âhirati habitat a’mâluhum, hel yuczevne illâ mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
148.Vettehaze kavmu mûsâ min ba’dihî min huliyyihim iclen ceseden lehu huvâr(huvârun), e lem yerev ennehu lâ yukellimuhum ve lâ yehdîhim sebîlen ittehazûhu ve kânû zâlimîn(zâlimîne).
149.Ve lemmâ sukıta fî eydîhim ve raev ennehum kad dallû, kâlû le in lem yerhamnâ rabbunâ ve yağfir lenâ le nekûnenne minel hâsirîn(hâsirîne).
150.Ve lemmâ recea mûsâ ilâ kavmihî gadbâne esifen kâle bi’se mâ haleftumûnî min ba’dî, e aciltum emre rabbikum, ve elkal elvâha ve ehaze bi re’si ahîhi yecurruhû ileyhi, kâlebne umme innel kavmestad’afûnî ve kâdû yaktulûnenî fe lâ tuşmit biyel a’dâe ve lâ tec’alnî meal kavmiz zâlimîn(zâlimîne).
151.Kâle rabbıgfirlî ve li ahî ve edhilnâ fî rahmetike ve ente erhamur râhımîn(râhımîne).
152.İnnellezînettehazûl ıcle se yenâluhum gadabun min rabbihim ve zilletun fîl hayâtid dunyâ, ve kezâlike neczîl mufterîn(mufterîne).
153.Vellezîne amilûs seyyiâti summe tâbû min ba’dihâ ve âmenû, inne rabbeke min ba’dihâ le gafûrun rahîm(rahîmun).
154.Ve lemmâ sekete an mûsâl gadabu ehazel elvâh(elvâha), ve fî nushatihâ huden ve rahmetun lillezîne hum li rabbihim yerhebûn(yerhebûne).
155.Vahtâra mûsâ kavmehu seb’îne raculen li mîkâtinâ, fe lemmâ ehazet humur recfetu kâle rabbi lev şi’te ehlektehum min kablu ve iyyâye, e tuhlikunâ bi mâ feales sufehâu minnâ, in hiye illâ fitnetuke, tudıllu bihâ men teşâu ve tehdî men teşâu ente veliyyunâ fagfir lenâ verhamnâ ve ente hayrul gâfirîn(gâfirîne).
156.Vektub lenâ fî hâzihid dunyâ haseneten ve fîl âhırati innâ hudnâ ileyke, kâle azâbî usîbu bihî men eşâu ve rahmetî vesiat kulle şey’in, fe se ektubuhâ lillezîne yettekûne ve yu’tûnez zekâte vellezîne hum bi âyâtinâ yu’minûn(yu’minûne).
157.Ellezîne yettebiûner resûlen nebiyyel ummiyyellezî yecidûnehu mektûben indehum fît tevrâti vel incîli ye’muruhum bil ma’rûfi ve yenhâhum anil munkeri ve yuhıllu lehumut tayyibâti ve yuharrimu aleyhimul habâise ve yedau anhum ısrahum vel aglâlelletî kânet aleyhim, fellezîne âmenû bihî ve azzerûhu ve nasarûhu vettebeûn nûrellezî unzile meahu, ulâike humul muflihûn(muflihûne).
158.Kul yâ eyyuhân nâsu innî resûlullâhi ileykum cemîanillezî lehu mulkus semâvâti vel ard(ardı), lâ ilâhe illâ huve yuhyî ve yumît(yumîtu), fe âminû billâhi ve resûlihin nebiyyil ummiyyillezî yu’minu billâhi ve kelimâtihî vettebiûhu leallekum tehtedûn(tehtedûne).
159.Ve min kavmi mûsâ ummetun yehdûne bil hakkı ve bihî ya’dilûn(ya’dilûne).
160.Ve katta’nâhumusnetey aşrate esbâtan umemâ(umemen), ve evhaynâ ilâ mûsâ izisteskâhu kavmuhu enıdrıb bi asâkel hacer(hacere), fenbeceset minhusnetâ aşrate aynâ(aynen), kad alime kullu unâsin meşrabehum, ve zallelnâ aleyhimul gamame ve enzelnâ aleyhimul menne ves selvâ, kulû min tayyibâti mâ razaknâkum, ve mâ zâlemûnâ ve lâkin kânû enfusehum yazlimûn(yazlimûne).
161.Ve iz kîle lehumuskunû hâzihil karyete ve kulû minhâ haysu şi’tum ve kûlû hıttatun vedhulûl bâbe succeden nagfir lekum hatîâtikum se nezîdul muhsinîn(muhsinîne).
162.Fe beddelellezîne zalemû minhum kavlen gayrallezî kîle lehum fe erselnâ aleyhim riczen mines semâi bi mâ kânû yazlimûn(yazlimûne).
163.Ves’elhum anil karyetilletî kânet hâdıratel bahri iz ya’dûne fîs sebti iz te’tîhim hîtânuhum yevme sebtihim şurraan ve yevme lâ yesbitune lâ te’tîhim, kezâlike neblûhum bi mâ kânû yefsukûn(yefsukûne).
164.Ve iz kâlet ummetun minhum lime teizûne kavmenillâhu muhlikuhum konut muazzibuhum azâben şedîdâ(şedîden), kâlû ma’ziraten ilâ rabbikum ve leallehum yettekûn(yettekûne).
165.Fe lemmâ nesû mâ zukkirû bihî enceynâllezîne yenhevne anis sûi ve ahaznâllezîne zalemû bi azâbin beîsin bi mâ kânû yefsukûn(yefsukûne).
166.Fe lemmâ atev an mâ nuhû anhu kulnâ lehum kûnû kıradeten hâsiîn(hâsiîne).
167.Ve iz teezzene rabbuke le yeb’asenne aleyhim ilâ yevmil kıyâmeti men yesûmuhum sûel azâb(azâbi), inne rabbeke le serîul ıkâbi ve innehu le gafûrun rahîm(rahîmun).
168.Ve katta’nâhum fîl arkası umemâ(umemen), minhumus sâlihûne ve minhum dûne zâlike ve belevnâhum bil hasenâti ves seyyiâti leallehum yerciûn(yerciûne).
169.Fe halefe min ba’dihim halfun verisûl kitâbe ye’huzûne ortada hâzel ednâ ve yekûlûne se yugferu lenâ ve in ye’tihim aradun misluhu ye’huzûhu, e lem yu’haz aleyhim mîsâkul kitâbi en lâ yekûlû alâllâhi illâl hakka ve deresû mâ fîhî, ved dârul âhıratu hayrun lillezîne yettekûn(yettekûne), e fe lâ ta’kılûn(ta’kılûne).
170.Vellezîne yumessikûne bil kitâbi ve ekâmûs salâte innâ lâ nudîu ecrel muslihîn(muslihîne).
171.Ve iz netaknâl cebele fevkahum keennehu zulletun ve zannû ennehu vâkıun bihim, huzû mâ âteynâkum bi kuvvetin vezkurû mâ fîhi leallekum tettekûn(tettekûne).
172.Ve iz ehaze rabbuke min benî âdeme min zuhûrihim zurriyyetehum ve eşhedehum alâ enfusihim, e lestu birabbikum, kâlû belâ, şehidnâ, en tekûlû yevmel kıyâmeti innâ kunnâ an hâzâ gâfilîn(gâfilîne).
173.Ev tekûlû innemâ eşreke âbâunâ min kablu ve kunnâ zurriyyeten min ba’dihim, e fe tuhlikunâ bimâ fealel mubtilûn(mubtilûne).
174.Ve kezâlike nufassılul âyâti ve leallehum yerci’ûn(yerci’ûne).
175.Vetlu aleyhim nebeellezî âteynâhu âyâtinâ fenseleha minhâ fe etbeahuş şeytânu fe kâne minel gâvîn(gâvîne).
176.Ve lev şi’nâ le rafa’nâhu bihâ ve lâkinnehû ahlede ilâl gerisi vettebea hevâhu, fe meseluhu ke meselil kelb(kelbi), in tahmil aleyhi yelhes mesken tetrukhu yelhes, zâlike meselul kavmillezîne kezzebû bi âyâtinâ, faksusil kasasa leallehum yetefekkerûn(yetefekkerûne).
177.Sâe meselenil kavmullezîne kezzebû bi âyatinâ ve enfusehum kânû yazlimûn(yazlimûne).
178.Men yehdillâhu fe huvel muhtedî ve men yudlil fe ulâike humul hâsirûn(hâsirûne).
179.Ve lekad zere’nâ li cehenneme kesîran minel cinni vel insi, lehum kulûbun lâ yefkahûne bihâ ve lehum a’yunun lâ yubsırûne bihâ ve lehum âzânun lâ yesmeûne bihâ, ulâike kel en’âmi bel hum edallu, ulâike humul gâfilûn(gâfilûne).
180.Ve lillâhil esmâul husnâ fed’uhu bihâ ve zerûllezîne yulhıdûne fî esmâihî, se yuczevne mâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
181.Ve mimmen halâknâ ummetun yehdûne bil hakkı ve bihî ya’dilûn(ya’dilûne).
182.Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ se nestedricuhum min haysu lâ ya’lemûn(ya’lemûne).
183.Ve umlî lehum, inne keydî metîn(metînun)
184.E ve lem yetefekkerû mâ bi sâhıbihim min cinneh(cinnetin), in huve illâ nezîrun mubîn(mubînun).
185.E ve lem yanzurû fî melekûtis semâvâti vel gerisi ve mâ halakallâhu min şey’in ve en asâ en yekûne kadıkterebe eceluhum, fe bi eyyi hadîsin ba’dehu yu’minûn(yu’minûne).
186.Men yudlilillâhu fe lâ hâdiye lehu, ve yezeruhum fî tugyânihim ya’mehûn(ya’mehûne).
187.Yes’elûneke anis sâ’ati eyyâne mursâhâ, kul innemâ ilmuhâ inde rabbî, lâ yucellîhâ li vaktihâ illâ huve, sekulet fîs semâvâti vel ard(ardı), lâ te’tîkum illâ bagtete(bagteten), yes’elûneke keenneke hafiyyun anhâ, kul innemâ ilmuhâ indallâhi ve lâkinne ekseren nâsi lâ ya’lemûn(ya’lemûne).
188.Kul lâ emliku li nefsî nef’an ve lâ darran illâ mâşaallâh(mâşaallâhu), ve lev kuntu a’lemul gaybe lesteksertu minel hayri ve mâ messeniyes sûu, in ene illâ nezîrun ve beşîrun li kavmin yu’minûn(yu’minûne).
189.Huvellezî halakakum min nefsin vâhıdetin ve ceale minhâ zevcehâ li yeskune ileyhâ, fe lemmâ tegaşşâhâ hamelet hamlen hafîfen fe merret bihî, fe lemmâ eskalet deavâllâhe rabbehumâ le in âteytenâ sâlihan le nekûnenne mineş şâkirîn(şâkirîne).
190.Fe lemmâ âtâhumâ sâlihan cealâ lehu şurakâe fîmâ âtâhumâ, fe teâlâllâhu ammâ yuşrikûn(yuşrikûne).
191.E yuşrikûne mâ lâ yahluku şey’en ve hum yuhlekûn(yuhlekûne).
192.Ve lâ yestetîûne lehum nasran ve lâ enfusehum yansurûn(yansurûne).
193.Ve in ted’ûhum ilâl hudâ lâ yettebiûkum, sevâun aleykum e deavtumûhum em entum sâmitûn(sâmitûne).
194.İnnellezîne ted’ûne min dûnillâhi ıbâdun emsâlukum fed’ûhum felyestecibû lekum in kuntum sâdıkîn(sâdıkîne).
195.E lehum erculun yemşûne bihâ, em lehum eydin yabtışûne bihâ, em lehum a’yunun yubsırûne bihâ, em lehum âzânun yesmeûne bihâ, kulid’û şurekâekum summe kîdûni fe lâ tunzırûn(tunzırûne).
196.İnne veliyyiyallâhullezî nezzelel kitâbe ve huve yetevelles sâlihîn(sâlihîne).
197.Vellezîne ted’ûne min dûnihî lâ yestetîûne nasrakum ve lâ enfusehum yensurûn(yensurûne).
198.Ve in ted’ûhum ilel ilâl hudâ lâ yesme’û, ve terâhum yenzurûne ileyke ve hum lâ yubsırûn(yubsırûne).
199.Huzil afve ve’mur bil urfi ve a’rıd anil câhilîn(câhilîne).
200.Ve immâ yenzeganneke mineş şeytâni nezgun festeiz billâh(billâhi), innehu semîun alîm(alîmun).
201.İnnellezînettekav izâ messehum tâifun mineş şeytâni tezekkerû fe izâhum mubsırûn(mubsırûne).
202.Ve ihvânuhum yemuddûnehum fîl gayyi summe lâ yuksirûn(yuksirûne).
203.Ve izâ lem te’tihim bi âyetin kâlû lev lâctebeytehâ, kul innemâ ettebiu mâ yûhâ ileyye min rabbî hâzâ besâiru min rabbikum ve huden ve rahmetun li kavmin yu’minûn (yu’minûne).
204.Ve izâ kuriel kur’ânu festemiû lehu ve ensıtû leallekum turhamûn(turhamûne).
205.Vezkur rabbeke fî nefsike tedarruan ve hîfeten ve dûnel cehri minel kavli bil guduvvi vel âsâli ve lâ tekun minel gâfilîn(gâfilîne).
206.İnnellezıne ınde rabbike la yestekbirune an ıbadetihı ve yüsebbihune hu ve lehu yescüdun

ARAF MÜDDETİ TÜRKÇE MEALİ

1. Elif. Lâm. Mîm. Sâd.
   2. (Bu), kendisiyle insanları uyarman, inananlara öğüt vermen için sana indirilen bir kitaptır. Artık bu konuda kalbinde bir kuşku olmasın.
   3. Rabbinizden size indirilene (Kur’an’a) uyun. O’nu bırakıp da öbür dostların peşlerinden gitmeyin. Ne kadar da az öğüt alıyorsunuz!
   4. Kaç memleketler var ki biz onları helâk ettik. Azabımız onlara geceleyin veya gündüz istirahat ederlerken geldi.
   5. Azabımız onlara geldiğinde çağırışları, “Biz hakikaten zalim kişilermişiz” demelerinden öbür bir şey olmadı.
   6. Elbette kendilerine peygamber gönderilen kimseleri de, gönderilen peygamberleri de kesinlikle sorguya çekeceğiz!
   7. Ve onlara (olup bitenleri) tam bir bilgi ile kesinlikle anlatacağız. Biz, onlardan uzak değiliz.
   8. O gün tartı haktır. Kimin (sevap) tartıları ağır gelirse, işte onlar kurtuluşa erenlerdir.
   9. Kimin de tartıları hafif gelirse, işte onlar, âyetlerimize karşı haksızlık ettiklerinden ötürü kendilerini ziyana sokanlardır.
   10. Doğrusu biz sizi yeryüzüne yerleştirdik ve orada size geçim vasıtaları verdik. Ne kadar da az şükrediyorsunuz!
   11. Andolsun sizi yarattık, sonra size hal verdik, sonra da meleklere, Âdem’e secde edin! diye emrettik. İblis’in dışındakiler secde ettiler. O secde edenlerden olmadı.
   12. Allah buyurdu: Ben sana emretmişken seni secde etmekten alıkoyan nedir? (İblis): Ben ondan daha üstünüm. Zira beni ateşten yarattın, onu çamurdan yarattın, dedi.
   13. Allah: O denli ise, “İn oradan!” Orada büyüklük taslamak senin haddin değildir. Çık! zira sen aşağılıklardansın! buyurdu.
   14. İblis: Bana, (insanların) tekrar dirilecekleri güne kadar mühlet ver, dedi.
   15. Allah: Haydi, sen mühlet verilenlerdensin, buyurdu.
   16. İblis dedi ki: O denli ise beni azdırmana karşılık, and içerim ki, ben de onları saptırmak için senin gerçek yolunun üstüne oturacağım.
   17. “Sonra elbette onlara önlerinden, gerilerinden, sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen, onların çoklarını şükredenlerden bulmayacaksın!” dedi.
   18. Allah buyurdu: Haydi, yerilmiş ve kovulmuş olarak oradan çık! Andolsun ki, onlardan kim sana uyarsa, sizin hepinizi cehenneme dolduracağım!
   19. (Allah buyurdu ki) : Ey Adem! Sen ve eşin cennette yerleşip dilediğiniz yerden yeyin. Lakin şu ağaca yaklaşmayın! Sonra zalimlerden olursunuz.
   20. Derken şeytan, birbirine kapalı ayıp yerlerini kendilerine göstermek için onlara vesvese verdi ve: Rabbiniz size bu ağacı sadece melek olursunuz yahut ebedî kalanlardan olursunuz diye yasakladı, dedi.
   21. Ve onlara: Ben hakikaten size öğüt verenlerdenim, diye yemin etti.
   22. Böylelikle onları hile ile aldattı. Ağacın meyvesini tattıklarında ayıp yerleri kendilerine göründü. Ve cennet yapraklarından üzerlerini örtmeye başladılar. Rableri onlara: Ben size o ağacı yasaklamadım mı ve şeytan size apaçık bir düşmandır, demedim mi? diye nidâ etti.
   23. (Adem ile eşi) dediler ki: Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Şayet bizi bağışlamaz ve bize acımazsan kesinlikle ziyan edenlerden oluruz.
   24. Allah: Birbirinize düşman olarak inin! Sizin için yeryüzünde bir mühlete kadar yerleşme ve faydalanma vardır, buyurdu.
   25. “Orada yaşayacaksınız, orada öleceksiniz ve orada (diriltilip) çıkarılacaksınız” dedi.
   26. Ey Adem oğulları! Size ayıp yerlerinizi örtecek giysi, süslenecek elbise yarattık. Takvâ elbisesi… İşte o daha iyidir. Bunlar Allah’ın âyetlerindendir. Tahminen düşünüp öğüt alırlar (diye onları indirdi).
   27. Ey Âdem oğulları! Şeytan, ana-babanızı, ayıp yerlerini kendilerine göstermek için elbiselerini soyarak cennetten çıkardığı üzere sizi de aldatmasın. Zira o ve yandaşları, sizin onları göremeyeceğiniz yerden sizi görürler. Elbet biz şeytanları, inanmayanların dostları kıldık.
   28. Onlar bir kötülük yaptıkları vakit: “Babalarımızı bu yolda bulduk. Allah da bize bunu emretti” derler. De ki: Allah berbatlığı emretmez. Allah’a karşı bilmediğiniz şeyleri mi söylüyorsunuz?
   29. De ki: Rabbim adaleti emretti. Her secde ettiğinizde yüzlerinizi O’na çevirin ve dini yalnız Allah’a has kılarak O’na yalvarın. Birincinin sizi yarattığı üzere (yine O’na) döneceksiniz.
   30. O, bir gurubu hakikat yola iletti, bir guruba da sapıklık müstehak oldu. Zira onlar Allah’ı bırakıp şeytanları kendilerine dost edindiler. Bu türlü iken kendilerinin gerçek yolda olduklarını sanıyorlar.
   31. Ey Adem oğulları! Her secde edişinizde hoş elbiselerinizi giyin; yeyin, için, ama israf etmeyin; zira Allah israf edenleri sevmez.
   32. De ki: Allah’ın kulları için yarattığı süsü ve pak rızıkları kim haram kıldı? De ki: Onlar, dünya hayatında, bilhassa kıyamet gününde müminlerindir. İşte bilen bir topluluk için âyetleri bu türlü açıklıyoruz.
   33. De ki: Rabbim lakin açık ve saklı kötülükleri, günahı ve haksız yere sonu aşmayı, hakkında hiçbir kanıt indirmediği bir şeyi, Allah’a ortak koşmanızı ve Allah hakkında bilmediğiniz şeyleri söylemenizi haram kılmıştır.
   34. Her ümmetin bir eceli vardır. Ecelleri gelince ne bir an geri kalırlar ne de bir an ileri gidebilirler.
   35. Ey Adem oğulları! Size kendi içinizden âyetlerimi anlatacak peygamberler gelir de kim (onlara karşı gelmekten) sakınır ve kendini ıslah ederse, onlara dehşet yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.
   36. Ayetlerimizi yalanlayanlar ve büyüklenip onlardan yüz çevirenler var ya, işte onlar ateş ehlidir. Onlar orada ebedî kalacaklardır.
   37. Allah’a iftira eden ya da O’nun âyetlerini yalanlayandan daha zalim kimdir! Onların kitaptaki nasipleri kendilerine erişecektir. Sonunda elçilerimiz (melekler) gelip canlarını alırken “Allah’ı bırakıp da tapmakta olduğunuz rabler nerede?” derler. (Onlar da) “Bizden sıvışıp gittiler” derler. Ve kâfir olduklarına dair kendi aleyhlerine şahitlik ederler.
   38. Allah buyuracak ki: “Sizden evvel geçmiş cin ve insan toplulukları ortasında siz de ateşe girin!” Her ümmet girdikçe yoldaşlarına lânet edecekler. Hepsi birbiri akabinde orada (cehennemde) toplanınca, sonrakiler evvelkiler için, “Ey Rabbimiz! Bizi işte bunlar saptırdılar! Onun için onlara ateşten bir kat daha fazla azap ver!” diyecekler. Allah da: Aslında herkes için bir kat daha fazla azap vardır, ancak siz bilmezsiniz, diyecektir.
   39. Evvelkiler de sonrakilere derler ki: Sizin bize bir üstünlüğünüz yok. O halde siz de yaptıklarınıza karşılık azabı tadın!
   40. Bizim âyetlerimizi yalanlayıp da onlara karşı kibirlenmek isteyenler var ya, işte onlara gök kapıları açılmayacak ve onlar, deve iğne deliğine girinceye kadar cennete giremiyeceklerdir! Suçluları işte bu türlü cezalandırırız!
   41. Onlar için cehennem ateşinden döşekler, üstlerine de örtüler vardır. İşte zalimleri bu türlü cezalandırırız!
   42. İnanıp da âlâ işler yapanlara gelince -ki hiç kimseye gücünün üstünde bir görev yüklemeyiz- işte onlar, cennet ehlidir. Orada onlar ebedî kalacaklar.
   43. (Cennette) onların altlarından ırmaklar akarken, kalplerinde kinden ne varsa hepsini çıkarıp atarız. Ve onlar derler ki: “Hidayetiyle bizi (bu nimete) kavuşturan Allah’a hamdolsun! Allah bizi hakikat yola iletmeseydi kendiliğimizden gerçek yolu bulacak değildik. Gerçekten Rabbimizin elçileri gerçeği getirmişler.” Onlara: İşte size cennet; yapmış olduğunuz yeterli amellere karşılık ona vâris kılındınız diye seslenilir.
   44. Cennet ehli cehennem ehline: Biz Rabbimizin bize vadettiğini gerçek bulduk, siz de Rabbinizin size vadettiğini gerçek buldunuz mu? diye seslenir. “Evet!” derler. Ve ortalarından bir çağrıcı, Allah’ın lâneti zalimlerin üzerine olsun! diye bağırır.
   45. Onlar, Allah yolundan alıkoyan ve onu eğip bükmek isteyen zalimlerdir. Onlar ahireti de inkâr edenlerdir.
   46. İki taraf (cennetlikler ve cehennemlikler) ortasında bir perde ve A’râf üzerinde de herkesi simalarından tanıyan adamlar vardır ki, bunlar şimdi cennete giremedikleri halde (girmeyi) umarak cennet ehline: “Selâm size!” diye seslenirler.
   47. Gözleri cehennem ehli tarafına döndürülünce de: Ey Rabbimiz! Bizi zalimler topluluğu ile birlikte bulundurma! derler.
   48. (Yine) A’râf ehli simalarından tanıdıkları birtakım adamlara seslenerek derler ki: “Ne çokluğunuz ne de taslamakta olduğunuz büyüklük size hiçbir fayda sağlamadı.
   49. Allah’ın, kendilerini hiçbir rahmete erdirmeyeceğine dair yemin ettiğiniz kimseler bunlar mı?” (ve cennet ehline dönerek): “Girin cennete; artık size dehşet yoktur ve siz üzülecek de değilsiniz” (derler).
   50. Cehennem ehli, cennet ehline: Suyunuzdan yahut Allah’ın size verdiği rızıktan biraz da bize verin! diye seslenirler. Onlar da: Allah bunları kâfirlere haram kılmıştır, derler.
   51. O kâfirler ki, dinlerini bir cümbüş ve oyun edindiler de dünya hayatı onları aldattı. Onlar, bu günleri ile karşılaşacaklarını unuttukları ve âyetlerimizi bile bile inkâr ettikleri üzere biz de bugün onları unuturuz.
   52. Nitekim onlara, inanan bir toplum için yol gösterici ve rahmet olarak, ilim üzere açıkladığımız bir kitap getirdik.
   53. (Fakat onlar), Onun tevilinden öbür bir şey beklemiyorlar. Tevili geldiği (haber verdiği şeyler ortaya çıktığı) gün, evvelce onu unutmuş olanlar derler ki: Doğrusu Rabbimizin elçileri gerçeği getirmişler. Artık bizim şefaatçılarımız var mı ki bize şefaat etsinler yahut (dünyaya) geri döndürülmemiz mümkün mü ki, yapmış olduğumuz amellerden diğerini yapalım? Onlar gerçekten kendilerine yazık ettiler ve uydurdukları şeyler (putlar) da kendilerinden kaybolup gitti.
   54. Elbet ki Rabbiniz, gökleri ve yeri altı günde yaratan, sonra Arş’a istivâ eden, geceyi, durmadan kendisini kovalayan gündüze bürüyüp örten; güneşi, ayı ve yıldızları buyruğuna boyun eğmiş durumda yaratan Allah’tır. Bilesiniz ki, yaratmak da emretmek de O’na mahsustur. Alemlerin Rabbi Allah ne yücedir!
   55. Rabbinize yalvara yakara ve gizlice dua edin. Bilesiniz ki O, haddi aşanları sevmez.
   56. Islah edilmesinden sonra yeryüzünde bozgunculuk yapmayın. Allah’a korkarak ve (rahmetini) umarak dua edin. Kesinlikle ki uygunluk edenlere Allah’ın rahmeti çok yakındır.
   57. Rüzgârları rahmetinin önünde müjde olarak gönderen O’dur. Sonunda onlar (o rüzgârlar), ağır bulutları yüklenince onu meyyit bir memlekete sevkederiz. Orada suyu indirir ve onunla türlü türlü meyveler çıkarırız. İşte ölüleri de bu türlü çıkaracağız. Her halde bundan ibret alırsınız.
   58. Rabbinin müsaadesiyle hoş memleketin bitkisi (güzel) çıkar; berbat olandan ise yararsız bitkiden öteki birşey çıkmaz. İşte biz, şükreden bir kavim için âyetleri bu türlü açıklıyoruz
   59. Andolsun ki Nuh’u elçi olarak kavmine gönderdik. Dedi ki: Ey kavmim! Allah’a kulluk edin, sizin ondan diğer rabbiniz yoktur. Doğrusu ben, üstünüze gelecek büyük bir günün azabından korkuyorum.
   60. Kavminden ileri gelenler dediler ki: Biz seni hakikaten apaçık bir sapıklık içinde görüyoruz!
   61. Dedi ki: “Ey kavmim! Bende rastgele bir sapıklık yoktur; ancak ben, âlemlerin Rabbi tarafından gönderilmiş bir elçiyim.
   62. Size Rabbimin vahyettiklerini duyuruyorum, size öğüt veriyorum ve ben sizin bilmediklerinizi Allah’tan (gelen vahiy ile) biliyorum.
   63. (Allah’ın azabından) sakınıp da rahmete nâil olmanız ümidiyle, içinizden sizi uyaracak bir adam vasıtasıyla size bir zikir (kitap) gelmesine şaştınız mı?”
   64. Onu yalanladılar, biz de onu ve onunla birlikte gemide bulunanları kurtardık, âyetlerimizi yalanlayanları da suda boğduk! Zira onlar kör bir kavim idiler.
   65. İsim kavmine de kardeşleri Hûd’u (gönderdik). O dedi ki: “Ey kavmim! Allah’a kulluk edin; sizin O’ndan öbür rabbiniz yoktur. Hâla sakınmayacak mısınız?”
   66. Kavminden ileri gelen kâfirler dediler ki: Biz seni mutlaka bir beyinsizlik içinde görüyoruz ve sahiden seni yalancılardan sanıyoruz.
   67. “Ey kavmim! dedi, ben beyinsiz değilim; lakin ben âlemlerin Rabbinin gönderdiği bir elçiyim.
   68. Size Rabbimin vahyettiklerini duyuruyorum ve ben sizin için sağlam bir öğütçüyüm.
   69. Sizi uyarmak için içinizden bir adam vasıtasıyla Rabbinizden size bir zikir (kitap) gelmesine şaştınız mı? Düşünün ki O sizi, Nuh kavminden sonra onların yerine getirdi ve yaratılışta sizi onlardan üstün kıldı. O halde Allah’ın nimetlerini hatırlayın ki kurtuluşa eresiniz.”
   70. Dediler ki: Sen bize tek Allah’a kulluk etmemiz ve atalarımızın tapmakta olduklarını bırakmamız için mi geldin? Şayet doğrulardan isen, bizi tehdit ettiğini (azabı) bize getir.
   71. (Hûd) dedi ki: “Üzerinize Rabbinizden bir azap ve bir hışım inmiştir. Haklarında Allah’ın hiçbir kanıt indirmediği, yalnızca sizin ve atalarınızın taktığı kuru isimler konusunda benimle tartışıyor musunuz? Bekleyin öyleyse, elbet ben de sizinle birlikte bekleyenlerdenim!”
   72. Onu ve onunla bir arada olanları rahmetimizle kurtardık ve âyetlerimizi yalanlayıp da iman etmeyenlerin kökünü kestik.
   73. Semûd kavmine de kardeşleri Salih’i (gönderdik). Dedi ki: Ey kavmim! Allah’a kulluk edin; sizin O’ndan öbür ilahınız yoktur. Size Rabbinizden açık bir kanıt gelmiştir. O da, size bir mucize olarak Allah’ın şu devesidir. Onu bırakın, Allah’ın arzında yesin, (içsin); ona kötülük etmeyin; sonra sizi elem verici bir azap yakalar.
   74. Düşünün ki, (Allah) İsim kavminden sonra yerlerine sizi getirdi. Ve yeryüzünde sizi yerleştirdi: Onun düzlüklerinde saraylar yapıyorsunuz, dağlarında konutlar yontuyorsunuz. Artık Allah’ın nimetlerini hatırlayın da yeryüzünde fesatçılar olarak karışıklık çıkarmayın.
   75. Kavminin ileri gelenlerinden büyüklük taslayanlar, içlerinden zayıf görülen inananlara dediler ki: Siz Salih’in, Rabbi tarafından gönderildiğini biliyor musunuz? Onlar da Elbet biz onunla ne gönderilmişse ona inananlarız, dediler.
   76. Büyüklük taslayanlar dediler ki: “Biz de sizin inandığınızı inkâr edenleriz.”
   77. Derken o dişi deveyi ayaklarını keserek öldürdüler ve Rablerinin buyruğundan dışarı çıktılar da: Ey Salih! Şayet sen nitekim peygamberlerdensen bizi tehdit ettiğin azabı bize getir, dediler.
   78. Bunun üzerine onlarrı o (gürültülü) sarsıntı yakaladı da yurtlarında diz üstü dona kaldılar.
   79. Salih o vakit onlardan yüz çevirdi ve şöyle dedi: Ey kavmim! Andolsun ki ben size Rabbimin vahyettiklerini bildiri ettim ve size öğüt verdim; lakin siz öğüt verenleri sevmiyorsunuz.
   80. Lût’u da (peygamber gönderdik). Kavmine dedi ki: “Sizden evvelki milletlerden hiçbirinin yapmadığı fuhuşu mu yapıyorsunuz?
   81. Zira siz, şehveti tatmin için bayanları bırakıp da şehvetle erkeklere yanaşıyorsunuz. Doğrusu siz taşkın bir milletsiniz.”
   82. Kavminin karşılığı: Onları (Lût’u ve taraftarlarını) memleketinizden çıkarın; zira onlar fazla temizlenen insanlarmış! demelerinden diğer bir şey olmadı.
   83. Biz de onu ve karısından öteki aile efradını kurtardık; zira karısı geride kalanlardan (kâfirlerden) idi.
   84. Ve üzerlerine (taş) yağmuru yağdırdık. Bak ki günahkârların sonu nasıl oldu!
   85. Medyen’e de kardeşleri Şuayb’ı (gönderdik). Dedi ki: Ey kavmim! Allah’a kulluk edin, sizin ondan öbür ilahınız yoktur. Size Rabbinizden açık bir kanıt gelmiştir; artık ölçüyü, tartıyı tam yapın, insanların eşyalarını eksik vermeyin. Düzeltilmesinden sonra yeryüzünde bozgunculuk yapmayın. Şayet inananlar iseniz bunlar sizin için daha güzeldir.
   86. Tehdit ederek, inananları Allah yolundan alıkoyarak ve o yolu eğip bükmek isteyerek o denli her yolun başında oturmayın. Düşünün ki siz az idiniz de O sizi çoğalttı. Bakın ki, bozguncuların sonu nasıl olmuştur!
   87. Şayet içinizden bir gurup benimle gönderilene inanır, bir gurup da inanmazsa, Allah aranızda hükmedinceye kadar bekleyin. O yargıçların en güzelidir.
   88. Kavminden ileri gelen kibirliler dediler ki: “Ey Şuayb! Seni ve seninle birlikte inananları memleketimizden katiyen çıkaracağız yahut dinimize döneceksiniz” (Şuayb): İstemesek de mi? dedi.
   89. Doğrusu Allah bizi ondan kurtardıktan sonra tekrar sizin dininize dönersek Allah’a karşı palavra uydurmuş oluruz. Rabbimiz Allah dilemiş diğer, yoksa ona geri dönmemiz bizim için olacak şey değildir. Rabbimizin ilmi her şeyi kuşatmıştır. Biz yalnızca Allah’a dayanırız. Rabbimiz! Bizimle kavmimiz ortasında adaletle hükmet! Sen hükmedenlerin en güzelisin.
   90. Kavminden ileri gelen kâfirler dediler ki: Şayet Şuayb’e uyarsanız o takdirde siz kesinlikle ziyana uğrarsınız.
   91. Derken o şiddetli zelzele onları yakalayıverdi de yurtlarında diz üstü donakaldılar.
   92. Şuayb’ı yalanlayanlar güya yurtlarında hiç oturmamış üzereydiler. Asıl ziyana uğrayanlar Şuayb’ı yalanlayanların kendileridir.
   93. (Şuayb), onlardan yüz çevirdi ve (içinden) dedi ki: “Ey kavmim! Ben size Rabbimin gönderdiği gerçekleri duyurdum ve size öğüt verdim. Artık kâfir bir kavme nasıl acırım!”
   94. Biz hangi ülkeye bir peygamber gönderdiysek, ora halkını, (peygambere baş kaldırdıklarından dolayı bize) yalvarıp yakarsınlar diye kesinlikle yoksulluk ve darlıkla sıkmışızdır.
   95. Sonra berbatlığı (darlığı) değiştirip yerine uygunluk (bolluk) getirdik. Nihayet çoğaldılar ve: “Atalarımız da bu türlü badire ve sevinç yaşamışlardı” dediler. Biz de onları, kendileri farkına varmadan apansızın yakaladık.
   96. O (peygamberlerin gönderildiği) ülkelerin halkı inansalar ve (günahtan) sakınsalardı, elbette onların üstüne gökten ve yerden kaç rahmet kapıları açardık, lakin yalanladılar, biz de ettikleri yüzünden onları yakalayıverdik.
   97. Yoksa o ülkelerin halkı geceleyin uyurlarken kendilerine azabımızın gelmeyeceğinden emin mi oldular?
   98. Ya da o ülkelerin halkı kuşluk vakti eğlenirlerken kendilerine azabımızın gelmeyeceğinden emin mi oldular?
   99. Allah’ın azabından emin mi oldular? Ancak ziyana uğrayan topluluktan diğeri, Allah’ın (böyle) mühlet vermesinden emin olamaz.
   100. Evvelki sahiplerinden sonra yeryüzüne vâris olanlara hâla şu gerçek muhakkak olmadı mı ki: Şayet biz dileseydik onları da günahlarından ötürü musibetlere uğratırdık! Biz onların kalplerini mühürleriz de onlar (gerçekleri) işitmezler.
   101. İşte o ülkeler… Onların haberlerinden bir kısmını sana anlatıyoruz. Andolsun ki, peygamberleri onlara apaçık kanıtlar getirmişlerdi. Ancak evvelce yalanladıkları gerçeklere iman edecek değillerdi. İşte kâfirlerin kalplerini Allah bu türlü mühürler.
   102. Onların birçoklarında, kelamında durma diye bir şey bulamadık. Gerçek şu ki, onların birçoklarını yoldan çıkmış bulduk.
   103. Sonra onların akabinde Musa’yı mucizelerimizle Firavun ve kavmine gönderdik de o mucizeleri inkâr ettiler; ancak, bak ki, fesatçıların sonu ne oldu!
   104. Musa dedi ki : “Ey Firavun! Ben âlemlerin Rabbi tarafından gönderilmiş bir peygamberim.
   105. Allah hakkında nitekim diğerini söylememek benim üzerime borçtur. Size Rabbinizden açık bir kanıt getirdim; artık İsrailoğullarını benimle bırak!”
   106. (Firavun) dedi ki: Şayet bir mucize getirdiysen ve sahiden yanlışsız söylüyorsan onu göster bakalım.
   107. Bunun üzerine Musa asasını yere attı. O çabucak apaçık bir ejderha oluverdi!
   108. Ve elini (cebinden) çıkardı. Aniden o da seyredenlere bembeyaz görünüverdi.
   109. Firavun’un kavminden ileri gelenler dediler ki: Bu çok bilgili bir sihirbazdır.
   110. O,sizi yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Ne buyurursunuz?
   111. Dediler ki: Onu da kardeşini de beklet; kentlere toplayıcılar (memurlar) yolla.
   112. Bütün bilgili sihirbazları sana getirsinler.
   113. Sihirbazlar Firavun’a geldi ve: Şayet üstün gelen biz olursak, bize kesin bir mükâfat var mı? dediler.
   114. (Firavun): Evet hem de siz kesinlikle yakınlarımdan olacaksınız, dedi.
   115. (Sihirbazlar), Ey Musa sen mi (önce) atacaksın, yoksa atanlar biz mi olalım? dediler.
   116. “Siz atın” dedi. Onlar atınca, insanların gözlerini büyülediler, onları korkuttular ve büyük bir sihir gösterdiler.
   117. Biz de Musa’ya, “Asanı at!” diye vahyettik. Bir de baktılar ki bu, onların uydurduklarını yakalayıp yutuyor.
   118. Böylelikle gerçek ortaya çıktı ve onların yapmakta oldukları yok olup gitti.
   119. İşte Firavun ve kavmi, orada yenildi ve küçük düşerek geri döndüler.
   120. Sihirbazlar ise secdeye kapandılar.
   121. “Âlemlerin Rabbine iman ettik” dediler.
   122. “Musa’nın ve Harun’un Rabb’ine ” dediler.
   123. Firavun dedi ki: “Ben size müsaade vermeden ona iman mı ettiniz? Bu, hiç elbet kentte, halkını oradan çıkarmak için kurduğunuz bir tuzaktır. Lakin yakında (başınıza gelecekleri) göreceksiniz!
   124. Kesinlikle ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim, sonra da hepinizi asacağım!”
   125. Onlar da : ”Biz esasen Rabbimize döneceğiz”.dediler.
   126. Sen yalnızca Rabbimizin âyetleri bize geldiğinde onlara inandığımız için bizden intikam alıyorsun. Ey Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver, müslüman olarak canımızı al, dediler.
   127. Firavun’un kavminden ileri gelenler dediler ki: Musa’yı ve kavmini, seni ve ilahlarını bırakıp yeryüzünde bozgunculuk çıkarsınlar diye mi bırakacaksınız? (Firavun): “Biz onların oğullarını öldürüp, bayanlarını sağ bırakacağız. Elbette biz onları ezecek üstünlükteyiz” dedi.
   128. Musa kavmine dedi ki: “Allah’tan yardım isteyin ve sabredin. Elbet ki yeryüzü Allah’ındır. Kullarından dilediğini ona vâris kılar. Sonuç (Allah’tan korkup günahtan) sakınanlarındır.”
   129. Onlar da, sen bize (peygamber olarak) gelmeden evvel de geldikten sonra da bize azap edildi, dediler. (Musa), “Umulur ki Rabbiniz düşmanınızı helâk eder ve onların yerine sizi yer yüzüne hakim kılar da nasıl hareket edeceğinize bakar” dedi.
   130. Andolsun ki, biz de Firavun’a uyanları ders alsınlar diye yıllarca kuraklık ve mahsül kıtlığı ile cezalandırdık.
   131. Onlara bir güzellik (bolluk) gelince, “Bu bizim hakkımızdır” derler; şayet kendilerine bir kötülük gelirse Musa ve onunla birlikte olanları uğursuz sayarlardı. Bilesiniz ki, onlara gelen uğursuzluk Allah katındandır, lakin onların birçok bunu bilmezler.
   132. Ve dediler ki: “Bizi sihirlemek için ne mucize getirirsen getir, biz sana inanacak değiliz.”
   133. Biz de farklı ayrı mucizeler olarak onların üzerine tufan, çekirge, haşere, kurbağalar ve kan gönderdik; yeniden de büyüklük tasladılar ve günahkâr bir kavim oldular.
   134. Azap üzerlerine çökünce, “Ey Musa! sana verdiği kelam hürmetine, bizim için Rabbine dua et; şayet bizden azabı kaldırırsan, kesinlikle sana inanacağız ve kesinlikle İsrailoğullarını seninle göndereceğiz” dediler.
   135. Biz, ulaşacakları bir süreye kadar onlardan azabı kaldırınca çabucak kelamlarından dönüverdiler.
   136. Biz de âyetlerimizi yalanlamaları ve onlardan gafil kalmaları sebebiyle kendilerinden intikam aldık ve onları denizde boğduk.
   137. Hor görülüp ezilmekte olan o kavmi (yahudileri) de, içini rahmetle doldurduğumuz yerin doğu taraflarına ve batı taraflarına mirasçı kıldık. Sabırlarına karşılık Rabbinin İsrailoğullarına verdiği hoş kelam yerine geldi. Firavun ve kavminin yapmakta olduklarını ve yetiştirdikleri bahçeleri helâk ettik.
   138. İsrailoğullarını denizden geçirdik, orada kendilerine mahsus birtakım putlara tapan bir kavme rastladılar. Bunun üzerine: Ey Musa! Onların rableri olduğu üzere, sen de bizim için bir ilah yap! dediler. Musa: Hakikaten siz bilgisiz bir toplumsunuz, dedi.
   139. Elbet bunların içinde bulundukları (din) yıkılmıştır, yapmakta oldukları da bâtıldır.
   140. Musa dedi ki: Allah sizi âlemlere üstün kılmışken ben size Allah’tan öbür bir ilah mı arayayım?
   141. Hatırlayın ki, size azabın en kötüsünü yapan Firavun’un adamlarından sizi kurtardık. Onlar oğullarınızı öldürüyorlar, kadınlarınızı sağ bırakıyorlardı. İşte bunda size Rabbiniz tarafından büyük bir imtihan vardır.
   142. (Bana ibadet etmesi için) Musa’ya otuz gece vade verdik ve ona on gece daha ek ettik; böylelikle Rabbinin tayin ettiği vakit kırk geceyi buldu. Musa, kardeşi Harun’a dedi ki: Kavmimin içinde benim yerime geç, onları ıslah et, bozguncuların yoluna uyma.
   143. Musa tayin ettiğimiz vakitte (Tûr’a) gelip de Rabbi onunla konuşunca “Rabbim! Bana (kendini) göster; seni göreyim!” dedi. (Rabbi): “Sen beni asla göremezsin. Lakin şu dağa bak, şayet o yerinde durabilirse sen de beni göreceksin!” buyurdu. Rabbi o dağa tecelli edince onu paramparça etti, Musa da baygın düştü. Ayılınca dedi ki: Seni noksan sıfatlardan tenzih ederim, sana tevbe ettim. Ben inananların birincisiyim.
   144. (Allah) Ey Musa! dedi, ben risaletlerimle (sana verdiğim görevlerle) ve sözlerimle seni insanların başına seçtim. Sana verdiğimi al ve şükredenlerden ol.
   145. Nasihat ve her şeyin açıklamasına dair ne varsa hepsini Musa için levhalarda yazdık. (Ve dedik ki): Bunları kuvvetle tut, kavmine de onun en hoşunu almalarını emret. Yakında size, yoldan çıkmışların yurdunu göstereceğim.
   146. Yeryüzünde haksız yere böbürlenenleri âyetlerimden uzaklaştıracağım. Onlar bütün mucizeleri görseler de iman etmezler. Gerçek yolu görseler onu yol edinmezler. Ancak azgınlık yolunu görürlerse, çabucak ona saparlar. Bu durum, onların âyetlerimizi yalanlamalarından ve onlardan gafil olmalarından ileri gelmektedir.
   147. Halbuki âyetlerimizi ve ahirete kavuşmayı yalanlayanların amelleri boşa çıkmıştır. Onlar, yapmakta oldukları amellerden diğer bir şey için mi cezalandırılırlar!
   148. (Tûr’a giden) Musa’nın gerisinden kavmi, zinet kadrolarından, böğürebilen bir buzağı heykelini (tanrı) edindiler. Görmediler mi ki o, onlarla ne konuşuyor ne de onlara yol gösteriyor? Onu (tanrı olarak) benimsediler ve zalimler oldular.
   149. Pişman olup da kendilerinin nitekim sapmış olduklarını görünce dediler ki: Şayet Rabbimiz bize acımaz ve bizi bağışlamazsa kesinlikle ziyana uğrayanlardan olacağız!
   150. Musa, kızgın ve üzgün bir halde kavmine dönünce: “Benden sonra ardımdan ne makus işler yapmışsınız! Rabbinizin buyruğunu (beklemeyip) tez mi ettiniz?” dedi. Tevrat levhalarını yere attı ve kardeşinin (Harun’un) başını tutup kendine yanlışsız çekmeye başladı. (Kardeşi): “Anam oğlu! Bu kavim beni gerçekten zayıf gördüler ve nerede ise beni öldüreceklerdi. Sen de düşmanları bana güldürme ve beni bu zalim kavimle bir arada tutma!” dedi.
   151. (Musa da) Ey Rabbim, beni ve kardeşimi bağışla, bizi rahmetine kabul et. Çünkü sen merhametlilerin en merhametlisisin! dedi.
   152. Buzağıyı (tanrı) edinenler var ya, işte onlara kesinlikle Rablerinden bir gazap ve dünya hayatında bir alçaklık erişecektir. Biz iftiracıları bu türlü cezalandırırız.
   153. Berbatlıklar yaptıktan sonra akabinde tevbe edip de iman edenlere gelince, elbet ki o tevbe ve imandan sonra, Rabbin elbette bağışlayan ve esirgeyendir.
   154. Musa’nın öfkesi dinince levhaları aldı. Onlardaki yazıda Rablerinden korkanlar için hidayet ve rahmet (haberi) vardı.
   155. Musa tayin ettiğimiz vakitte kavminden yetmiş adam seçti. Onları o fevkalade zelzele yakalayınca Musa dedi ki: “Ey Rabbim! Dileseydin onları da beni de daha evvel helâk ederdin. İçimizden birtakım beyinsizlerin işlediği (günah) yüzünden hepimizi helâk edecek misin? Bu iş, senin imtihanından diğer bir şey değildir. Onunla dilediğini saptırırsın, dilediğini de hakikat yola iletirsin. Sen bizim sahibimizsin, bizi bağışla ve bize acı! Sen bağışlayanların en iyisisin! (Hz. Musa’nın, kavmini temsilen seçip Al lah’ın huzuruna getirdiği kimseler, Allah ile kendi ortasındaki konuşmayı işitince, onunla yetinmediler ve: “”Ey Musa, Allah’ı açıkca görmedikçe sana asla inanmayacağız”” dediler. Bunun üzerine orada şiddetli bir sarsıntı oldu ve bayılıp düştüler. Hz. Musa, Allah’a yalvardı da bu afet kaldırıldı.)
   156. Bize, bu dünyada da güzellik yaz ahirette de. Elbet biz sana döndük.” Allah buyurdu ki: Kimi dilersem onu azabıma uğratırım; rahmetim ise her şeyi kuşatır. Onu, sakınanlara, zekâtı verenlere ve âyetlerimize inananlara yazacağım.
   157. Yanlarındaki Tevrat ve İncil’de yazılı buldukları o elçiye, o ümmî Peygamber’e uyanlar (var ya), işte o Peygamber onlara uygunluğu emreder, onları berbatlıktan meneder, onlara pak şeyleri helâl, pis şeyleri haram kılar. Yüklerini ve üzerlerindeki zincirleri indirir. O Peygamber’e inanıp ona hürmet gösteren, ona yardım eden ve onunla birlikte gönderilen ziya’ya (Kur’an’a) uyanlar var ya, işte kurtuluşa erenler onlardır.
   158. De ki: Ey insanlar! Hakikaten ben sizin hepinize, göklerin ve yerin sahibi olan Allah’ın elçisiyim. Ondan öteki ilah yoktur, O diriltir ve öldürür. O denli ise Allah`a ve ümmî Peygamber olan Resûlüne -ki o, Allah’a ve onun kelamlarına inanır iman edin ve O’na uyun ki yanlışsız yolu bulasınız.
   159. Musa’nın kavminden hak ile yanlışsız yolu bulan ve onun sayesinde âdil davranan bir topluluk vardır.
   160. Biz İsrailoğullarını oymaklar halinde oniki kabileye ayırdık. Kavmi kendisinden su isteyince, Musa’ya, “Asanı taşa vur!” diye vahyettik. Derhal ondan oniki pınar fışkırdı. Her kabile içeceği yeri belledi. Sonra üzerlerine bulutla gölge yaptık, onlara kudret helvası ve bıldırcın eti indirdik. (Onlara dedik ki) “Size verdiğimiz rızıkların temizlerinden yeyin. “Ama onlar (emirlerimizi dinlememekle) bize değil kendilerine zulmediyorlardı.
   161. Onlara denildi ki : Şu kentte (Kudüs’te) yerleşin, ondan (nimetlerinden) dilediğiniz üzere yeyin, “bağışlanmak istiyoruz” deyin ve kapıdan eğilerek girin ki kusurlarınızı bağışlayalım. Yeterlilik yapanlara ileride ihsanımızı daha da artıracağız.
   162. Ama onlardan zalim olanlar, kelamı, kendilerine söylenenden
2. Araf Müddeti faziletleri